به گزارش « سراج24» انقلاب فرصت بسیار بزرگی برای هنر ایجاد کرد؛ این را بوضوح خودمان دیده‌ایم که در ۳۰ سال بعد از انقلاب یکی از مهم‌ترین خدمات انقلاب به هنر، مخاطب ایجاد کردن برای آن بود.
قبل از انقلاب به علت ماهیت ذهنی که مبتنی بر تدین و دین‌مداری بود، با وجود توانایی مالی، خیلی از افراد تلویزیون نداشتند، اما بعد از انقلاب خیلی از همین افراد متدین تلویزیون خریدند.
امام همان روز اولی که به ایران آمد بعد از خوانده شدن سرود، در سخنانی که در بهشت زهرا ایراد فرمودند، یک قسمت از سخنانشان را به هنر اختصاص دادند و گفتند، ما با سینما مشکلی نداریم، بلکه فحشا مشکل اصلی است.
اخیراً چند فیلم فارسی از کنار خیابان خریدم، واقعاً جای تعجب دارد که در این‌گونه فیلم‌های فارسی چه اتفاقاتی می‌افتد، در حالی که یک عده در تلویزیون آه می‌کشند و اسم از سینمای قبل از انقلاب می‌آورند؛ همان سینمایی که لجن‌زار بود.
انقلاب اسلامی میلیون‌ها نفر به مخاطبان تلویزیون و هنر اضافه کرد
انقلاب اسلامی به طور نظری و عملی راه را برای هنر باز کرده است و میلیون‌ها نفر به مخاطبان تلویزیون و هنر اضافه کرد تا جایی که مسجد‌ها هم محل تمرین تئا‌تر و موسیقی شدند؛ خیلی از هنرمندان امروز هم ریشه‌شان به همین مسجد‌ها برمی‌گردد.
خدمت دیگر انقلاب به هنرعلاوه بر افزایش مخاطب، تحول و عینیت بخشی به مضامین هنری است و اگر کسی که حزب‌اللهی و انقلابی هم نباشد و فقط دغدغه سینما و هنر داشته باشد، نمی‌تواند به این همه مضامینی که انقلاب اسلامی بوجود آورده، بی‌اعتنا باشد.
یکی از مهم‌ترین مفاهیم انقلاب اسلامی ایثار است و درون‌مایه‌ای دراماتیک‌تر از ایثار نداریم؛ وقتی به عنوان یک هنرمند این ایثار را به صورت عینی و در انواع مختلف و با کمیت خیلی بالا می‌بینیم، چرا در حد شایسته به سمتشان نمی‌رویم.
اگر یک نفر هم در جنگ تیکه‌پاره شود برای داستان نویس روشنفکر جذابیت ندارد
چرا فضای روشنفکری به درام‌های انقلاب اسلامی توجه نمی‌کند؟ اگر یک نفر هم در جنگ تیکه‌پاره شود برای داستان نویس روشنفکر جذابیت ندارد؛ چرا که دغدغه اصلی‌اش هنر نیست.
دغدغه هنرمند روشنفکر، ایدئولوژی است و از آنجایی که ایدئولوژی‌اش با ایدئولوژی انقلاب در تضاد است، به مضامین و مسائل انقلابی نمی‌پردازد.
جذاب‌ترین درام‌ها و رمان‌ها در اتفاق‌های انقلاب اسلامی رخ داد، اما ایدئولوژیک‌ترین برخورد را هنرمندان روشنفکر کردند.
هنرمندان روشنفکر جلوی پیشرفت تئا‌تر، ادبیات و هنر ایران را گرفتند
هنرمندان روشنفکر جلوی پیشرفت تئا‌تر، ادبیات و هنر ایران را گرفتند؛ شاملو برای نلسون ماندلا شعر دارد، اما به امام ناسزا می‌گوید.
قیصر امین‌پور می‌گفت؛ طرف برای دختر همسایه‌اش شعر می‌گوید و شرمنده نمی‌شود، اما من که برای امام شعر گفته‌ام می‌گویند باید شرمنده شوم.
اینکه هنر برای هنر است یک نعل وارونه است این افراد اصلاً معتقد به هنر نیستند، وگرنه از ظرفیت‌های انقلاب برای ارتقای هنر ایران استفاده می‌کردند.
محمود دولت‌آبادی با ۸۰ سال سن یک کلمه درباره جنگ ننوشته است
هنرمندان روشنفکر حاضرند خودشان چیزی بدست نیاورند تا دیگران هم آن را بدست نیاورند، محمود دولت‌آبادی با ۸۰ سال سن یک کلمه درباره جنگ ننوشته است؛ مگر چقدر آدم می‌تواند نسبت به انقلاب بغض داشته باشد.
این روشنفکران آن‌قدر وقیح هستند که ۲۰۰ هزار شهید را می‌بینند، اما دم برنمی‌آورند؛ در ماجرای فتنه ۸۸ به دوستان می‌گفتم باید از فتنه‌گران یاد بگیریم که یک ندا آقاسلطان را چقدر بزرگ کردند، اما ما ۲۰۰ هزار شهید را بی‌توجه رها کردیم.
اسطوره همین هنرمندان روشنفکر در اسکار می‌گوید، من به عنوان نماینده مردم ایران اعلام می‌کنم که طرفدار صلح هستم؛ این حرف در حالی بیان شد که یک هفته قبلش شهید احمدی‌روشن را ترور کرده بودند.
این روشنفکران هر کار خوبی هم که در حوزه انقلاب اسلامی با مخاطب ارتباط برقرار می‌کند، آن را مورد حمله قرار می‌دهند؛ به طوری که همین تعداد نویسنده انقلابی هم مظلوم واقع می‌شوند.
صحبت‌های تعجب برانگیز یک داستان نویس در مورد احمد دهقان
به طور نمونه یک داستان نویس خانم در فرهنگسرای تهران می‌گفت، نوشته‌های احمد دهقان تازه شبیه همیلتن شده است و از جنبه‌های انسانی جنگ سخن می‌گوید؛ این روشنفکران شخصیت دفاع مقدس را بی‌ارزش می‌دانند و مشابه با جنگ ویتنام به آن می‌پردازند.
وی با اشاره به برخی از آثار هنری امروز تصریح کرد: در حوزه فیلم و سینما اثری مثل «بوسیدن روی ماه» تا توانسته نشانه‌های دفاع مقدس را حذف کرده و تنها چیزی که در مورد شهدا می‌گوید، این است که آن‌ها داریوش گوش می‌دادند عاشق دختر همسایه و رقیب عشقی هم بودند، اما کوچک‌ترین اشاره‌ای به واقعیت‌هایی مثل وصیت‌نامه‌های شهدا نمی‌کند.
روشنفکران نه خودشان کار می‌کنند و نه اجازه می‌دهند دیگران کار کنند، اگر نسبت به هنر تعصب داریم، باید این سوال جدی را به بحث بگذاریم که این بی‌اعتنایی عجیب و مبهوت کننده نسبت به فضای دراماتیک انقلاب اسلامی و امام از کجا نشات گرفته است.
